اندیشه ها در مورد آیه امروز...
تکبر پیشرو هر سقوطی است! تلاش شما باید بر متعادل نمودن این دو حقیقت باشد:«من نباید مغرور باشم، اما باید بفهمم که خدا تا چه اندازه برای من ارزش قائل است.» و این کار ساده ای نیست. شیطان میتواند از انتقادهای ناعادلانه ما استفاده کند، چیزی که من آنرا سندرم «کِرمِ بی ارزش» مینامم، تا ما را دلسرد ساخته و ما را از بکارگیری عطایایمان و از شناخت ارزشی که در نظر خدا برای کار ملکوت او داریم، بازدارد. به عبارتی دیگر، تکبر کاری میکند که خدا از صحنه خارج شود و در پادشاهی خدا، بجای توجه به خدا، همه نگاهها به سوی ما معطوف میگردد. حمل کردن تصویر خدا و بخشی از انسانیت سقوط کرده بودن چیزی بیشتر از یک جریان الهیاتی است؛ کشمکشی روزانه است برای شاگرد بودن. اما ما میتوانیم تعادلی مناسب را نگاه داریم بوسیله ستودن کسی که ما را فرزند خود ساخت و در خانواده خوبش ما را بعنوان فرزندخوانده پذیرفت.
دعای من
پدر قدوس، من بعنوان فرزندت که به بهای زندگی عیسی بازخرید شده، میدانم که عزیز تو و برای تو ارزشمند هستم. اینرا میدانم که تو بمن توانایی هایی داده ای تا از آنها برای جلالت و برکت رساندن به کلیسای تو استفاده کنم. اما پدر، من حتی نمیخواهم به این فکر کنم که توانایی های من به نحوی به رتبه والای من یا کار من بستگی دارد. من میدانم که تو به من عطایا، توانایی ها، و تجربیاتی داده ای که مرا شکل داده اند، پس لطفن مرا در جهت جلال دادن خودت تقویت فرما. اما پدر، من هرگز نمیخواهم که جلالی که ناشی از عطایای توست، باعث غرور من گشته یا این ادراک را از من بگیرد که من هستم آنچه که هستم، من دارم آنچه که دارم، و من آنکاری را باید انجام میدهم، زیرا من اینها را از فیض و عطایای سخاوتمندانه تو دارم. دعای من این است که من فرزند فروتن اما ارزشمند تو در خدمت پادشاهی تو باشم. من در نام عیسی، برادر بزرگترم و پسر تو دعا میکنم. آمین.
