اندیشه ها در مورد آیه امروز...
برخی از ما مسیحیان قدیمی گاهی اوقات از یاد میبریم که ما هیج ادعا یا حقی نسبت به فیضی که دریافت نموده ایم، نداریم. هنگامیکه ما حس کنیم که لیاقتش را داریم، اینکه آن حق ما است، دیگر نمیشود اسمش را فیض گذاشت و ما دیگر در آن زندگی نمیکنیم. بخشی از خانواده خدا بودن، فیض است. برای آن قدوسی که کائنات را با کلام خویش بوجود آورد( که ما در آن خاشاکی بسیار ریز هستیم)، فیض بطور ساده و برجسته هدیه ای است از سوی کسی که میداند چگونه آنرا با دیگران قسمت کند و با روشهایی که در تصور ما نمیگنجد، به آنها مهر ورزد.
دعای من
ای خدای قادر مطلق، من میتوانم بخاطر محبت بینظیر و نامحدود تو نسبت به خودم، تنها روی زانوهای خویش بیفتم و تو را سپاس گویم. توان تو و قدوسیت مهیب تو فراتر از پندار من است. بعلاوه فیض بیکران تو از آن منست زیرا تو به من مهر میورزی، مهری که به بهای گزافی برای تو تمام شد. سپاسگزارم. میلیونها بار، باز هم میگویم،«سپاسگزار تو هستم!» در نام عیسی خداوند خویش. آمین.
