اندیشه ها در مورد آیه امروز...
برخی از ما مسیحیان قدیمی گاهی اوقات از یاد میبریم که ما هیج ادعا یا حقی نسبت به فیضی که دریافت نموده ایم، نداریم. هنگامیکه ما حس کنیم که لیاقتش را داریم، اینکه آن حق ما است، دیگر نمیشود اسمش را فیض گذاشت و ما دیگر در آن زندگی نمیکنیم. بخشی از خانواده خدا بودن، فیض است. برای آن قدوسی که کائنات را با کلام خویش بوجود آورد( که ما در آن خاشاکی بسیار ریز هستیم)، فیض بطور ساده و برجسته هدیه ای است از سوی کسی که میداند چگونه آنرا با دیگران قسمت کند و با روشهایی که در تصور ما نمیگنجد، به آنها مهر ورزد.
Thoughts on Today's Verse...
Those of us who have been Christians a long time sometimes forget that we have no claim or right to the grace we have received. When we feel we deserve it, that it is ours by right, it is no longer grace and we no longer live in it. To be a part of God's family is grace. For the Holy One who spoke into existence the universe (in which we are a submicroscopic speck), grace is simply and magnificently a gift from the One who knows how to share and love in ways we can't even imagine.
دعای من
ای خدای قادر مطلق، من میتوانم بخاطر محبت بینظیر و نامحدود تو نسبت به خودم، تنها روی زانوهای خویش بیفتم و تو را سپاس گویم. توان تو و قدوسیت مهیب تو فراتر از پندار من است. بعلاوه فیض بیکران تو از آن منست زیرا تو به من مهر میورزی، مهری که به بهای گزافی برای تو تمام شد. سپاسگزارم. میلیونها بار، باز هم میگویم،«سپاسگزار تو هستم!» در نام عیسی خداوند خویش. آمین.
My Prayer...
For the incredible and boundless love you have given to me, O Almighty God, I can only fall to my knees and thank you. Your power is beyond my comprehension. Your awesome holiness is beyond my understanding. Yet your infinite grace is mine because of your love which cost you so much. Thank you. A million times over I say it, "Thank you!" In the name of Jesus my Lord. Amen.
